ჭეშმარიტებავ,მენანები,
ჩემზე ადრე რომ მიიცვალე.''
პალამედი
მეგონა,
ცაზე წმინდა
იყავი,
შენი ხატება
ისე მხიბლავდა,
რა
გვიან
მივხვდი,
ჩემო ძვირფასო,
მე
შენში
სულ სხვა
ვინმე
მიყვარდა.
შენ
არ იცნობდი,
მე
არ ვიცნობდი,
ვინ იცის,
უცხოს
ერქვა
დიანა.
შენი ტალღები,
შენი სუნთქვა
არ
ცხრება
ჩემში,
ისევ ბობოქრობს,
შესაქმიდან
რაც
ახმიანდა.
მე
გეძიებდი
ვით
მაშვრალი
მთელ
სამყაროში,
მადლობას
ვუხდი
შენს ლოდინში
დღეებს
კრიალას.
თითქოს
იყავი,
არც
იყავი,
მიწაზე,
ცაში
ვერ გპოულობდი
და
გიხმობდი
უხმოდ,
ხმიანად.
ამ სიყვარულში
ჩემი
ოცნება
არბევდა სივრცეს,
სიკვდილის
გზა
გამოიარა.
შენ
ისე ახლო,
ისე ახლო
მომიახლოვდი,
არნახულ
ცეცხლში
გაეხვია
ქართლი
მთლიანად,
მაგრამ
გამშორდი,
გავიწყდება
ჩემო ძვირფასო,
სხეული კვდება
სამუდამოდ
სული
კი არა.
მე
უხილავად
ვიქნები
შენში,
როცა
მზე
ბოლო
სადგურს
მიატანს.
შენი
რჩეული
დარჩება გზაში,
მიწაზე
მოკვდავ ადამიანად.
შორეულ გზაზე
გაიფურჩქნა
აკაციები
და
დამიტოვე,
ის
რაც ბრწყინავდა
და
სიკვდილივით
იდუმალი,
მიუწდომელი
სულზე
მატყვია
მტკივნეული
მწველი იარა.
ჩემი
ხმა
კოსმოსს
აზანზარებს,
გიხმობ,
გეძახი,
ველი
სასწაულს,
სიყვარულის
წარღვნას,
ნიაღვარს.
შენს
მოლოდინში
გარინდულა
ყოველი წუთი,
არასოდეს
თქვა:
''სამუდამოდ დამაგვიანდა''
ნუთუ
დამტოვებ,
არასოდეს
დამიბრუნდები,
დაშრიტავ
ჩემში
ავარდნილ
ცეცხლს
ცამდე
ბრიალას,
მოხვალ
ვით
ციხის
საზარელი,
ბნელი
ჯალათი,
ჯერ
მე
ჩამიქრობ
მზეს თვალებში,
მერე
დიანას.
დ.ლ
Комментариев нет:
Отправить комментарий