მათ მიატოვეს სოფელი და კვდებოდა ღამე.
პროცესია მიდიოდა სასაფლაოზე. ყველა
თავის გვამს მიასვენებდა. იღიმებოდნენ
სატანურად მიმქრალ თვალებში. ასე
დუმილში აიარეს აპლიონზე* და ავიდნენ
სასაფლაოზე. გაიმზადეს სამარეები და ვერ
ამჩნევდნენ გაფითრებულ მიწას, ყვავილებს.
თავის ხელით გამზადებულ სამარეებში
ჩამარხეს თავი. დასაფლავებას ესწრებოდა
უცხო სოფლელი. შეამჩნიეს და მიესივნენ
გამალებულნი, შეუძახეს, სად არის გვამი?
რატომ არ მარხავ? გაუღიმა მათ
უცხოელმა სათნო ღიმილით და მოახსენა:
„ო, მომიტევეთ, ძვირფასებო, ეს მე არა ვარ.“
Комментариев нет:
Отправить комментарий